Patron Szkoły
Romuald Suliński urodził się w 13 grudnia 1908 roku w Budach Grabskich niedaleko Skierniewic. W 1929 roku. skończył Państwowe Gimnazjum im. Bolesława Prusa w Skierniewicach, po czym wstąpił do wojska.
Po ukończeniu 1 września 1930 roku Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy Piechoty w 26. Pułku Piechoty w Gródku Jagiellońskim przeniesiono go do rezerwy w stopniu Sierżanta Podchorążego. Po upływie roku rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Trafił do 53. Eskadry Obserwacyjnej 5. Pułku Lotniczego w Lidzie, skąd w 1934 r. odszedł do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie na kurs pilotażu podstawowego.
Po ukończonych kursach przydzielono go do 143. Eskadry Myśliwskiej, potem do 141. Eskadry 4. Pułku w Toruniu, a następnie do 42. Eskadry Liniowej. W tej ostatniej jednostce służył do wybuchu wojny. Po przemianowaniu jej na Rozpoznawczą wcielono ją do lotnictwa Armii ,,Pomorze”.
1 września 1939 r. Romuald Suliński otrzymał rozkaz rozpoznania lotniska w Zdunach, czy istnieje na nim możliwość przyjęcia ,,Karasi”. 4 września razem ze swoją załogą poleciał nad teren Nakła. Zameldował o silnym ruchu niemieckich czołgów w tym rejonie. Tego samego dnia, po południu brał udział w bombardowaniu niemieckiej broni pancernej. Udało się zniszczyć sztab wrogiej jednostki.
Po napaści ZSRR na Polskę, w nocy z 17 na 18 września ewakuował się ze swoją jednostką do Rumunii, i następnie w rejon Morza Czarnego, a stamtąd do Bejrutu, skąd popłynął do Francji. Po krótkim pobycie w tym kraju udał się do Wielkiej Brytanii. Tam po nauce języka, pilotażu i regulaminów, oraz pobycie w dwóch jednostkach: Współpracy z Obroną Przeciwlotniczą i Zgrywania Załóg przydzielono go do 300. Dywizjonu Bombowego ,,Ziemi Mazowieckiej”. Objął dowództwo nad Eskadrą ,,B”. Brał udział w wielu nalotach na Niemcy. Bombardował m. in. Rotterdam, Berlin, Hamburg, Bremę, pancerniki ,,Scharnhorst” i ,,Gneisenau” w Breście i wiele innych celów.
Po tym przydzielono go do wykonywania obowiązków na ziemi. Był Oficerem Łącznikowym w Sztabie Naczelnego Wodza w Londynie i członkiem komórki Wywiadu Lotniczego w Sztabie Naczelnego Wodza. 17 września 1945 r. po raz drugi przejął dowództwo nad 300. Dywizjonem Bombowym.
4. lutego 1946 r. zginął tragicznie razem ze swoją załogą, podczas lotu treningowego samolotem Avro Lancaster. Jego maszyna wleciała w chmury burzowe. Przyczyną katastrofy było prawdopodobnie uderzenie pioruna. Był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Brązowym Krzyżem Zasługi, trzykrotnie Medalem Lotniczym, Polową Odznaką Pilota, brytyjskimi Distinguished Service Order, Distinguished Flying Cross oraz medalami pamiątkowymi
